اسید هیومیک و اسید فولویک
اسید فولویک و اسید هیومیک هر دو مواد هیومیکی (همراه با هیومین) هستند.
بااین‌حال، تفاوت‌های کلیدی ناچیزی وجود دارد که مزایای آنها و چگونگی کاربرد
بهتر آنها را تحت تأثیر قرار می‌دهد. به‌طور خلاصه اسید هیومیک و اسید فولویک
از نظر محتوای کربن و اکسیژن، اسیدیته، درجه‌ی پلیمریزاسیون، وزن مولکولی و
رنگ باهم متفاوت هستند. اسید هیومیک شامل مولکول‌های بزرگی هستند که
برای فراهم‌سازی یک محیط رشد بهینه در خاک بهتر عمل می‌کنند. اسید فولویک
دارای مولکول‌های بسیار کوچک‌تری هستند که در خاک و تغذیه‌ی برگی- که مواد
مغذی حیاتی را در خاک و دیواره‌ی سلولی انتقال می‌دهند- به خوبی عمل می‌کنند.
اسید فولویک و اسید هیومیک همزمان باهم به رشد گیاه و افزایش بازدهی محصول
کمک می‌کنند.
اطلاعات بیشتر درباره‌ی اسید هیومیک
اسید هیومیک مولکول‌های بزرگی هستند که اندازه‌ی مولکولی آنها بین ۱۰۰۰۰ تا ۱۰۰۰۰۰ است،
رنگ آنها تیره است و ترکیبی از زنجیرهها و حلقههای کربن هستند (علاوه بر کربن دارای اکسیژن،
نیتروژن، هیدروژن و فسفات هستند). آرایش دقیق مولکول‌های هیومیک براساس منبع آنها متغیر
است. اسید هیومیک در شرایط اسیدی در آب انحلال‌پذیر نیستند ولی در محلول‌های آلکالین خاصیت
انحلال‌پذیری دارند. اسید هیومیک در خاک بهتر عمل می‌کنند و مواد مغذی را به‌راحتی باز می‌کنند،
به آنها متصل می‌شوند و برای جذب در دسترس گیاه قرار می‌دهند. اسید هیومیک فلزات سمی را کلات
می‌کنند (به فلزات چنگ می‌زنند) و مانع ورود این مواد مضر به گیاه می‌شوند. علاوه براین باعث تحریک
فعالیت‌های میکروبی و حفظ آب در خاک می‌شوند و رشد ریشه و رویش شاخه را تحریک می‌کنند.
همچنین به‌عنوان متسع‌کننده عمل می‌کنند و تراوایی دیواره‌ی سلولی را افزایش می‌دهند. در نتیجه مواد
مغذی جذب گیاه می‌شود. اسید هیومیک یک مکمل طراز اول و ضروری برای هر محیط خاکی هستند
که به بهتر شدن و عمل‌کرد بهتر کل سیستم کمک می‌کنند. اسید هیومیک را می‌توان به‌عنوان مسیر،
پل و تونل‌هایی تصور کرد که تبادل مواد معدنی ضروری بین گیاه و خاک را امکان‌پذیر می‌سازند
(گرچه اسید هیومیک در خاک بهتر عمل می‌کنند، ولی در تغذیه‌ی برگی نیز حیاتی هستند. زیرا تراوایی
دیواره‌ی سلولی گیاه را افزایش می‌دهند که در نتیجه باعث افزایش جذب مواد مغذی می‌شوند).
اسید هیومیک با بهبود ساختار و عمل‌کرد خاک به ایجاد یک محیط خاکی سالم کمک می‌کنند.
این امر منجر به فعالیت میکروبی بهتر، حفظ بهتر آب و انتقال مؤثر مواد مغذی از خاک به گیاه می‌شود.
اطلاعات بیشتر درباره‌ی اسید فولویک
اسید فولویک مولکول‌هایی کوچک‌تر از اسید هیومیک هستند و اندازه‌ی مولکولی آنها بین
۱۰۰۰-۱۰۰۰۰۰ است. برخلاف اسید هیومیک که تنها در محلول‌های آلکالین انحلال‌پذیر است،
اسید فولویک در آب با تمام سطوح pH خاصیت انحلال‌پذیری دارد. دو نوع اسید فولویک
وجود دارد: فولات: شامل مولکول‌های متصل به مواد معدنی است و اسید فولویک به‌صورت
آزاد. اسید فولویک غالباً شامل کربن، نیتروژن، اکسیژن و هییدروژن هستند. اسید فولویک همانند
اسید هیومیک از طریق تجزیه‌ی میکروبی حاصل می‌شوند. به دلیل اینکه محتوای اکسیژن اسید
فولویک تقریباً دوبرابر اسید هیومیک است، رنگ آنها طلایی است و از نظر بیولوژیکی از اسید
هیومیک فعال‌تر هستند. مزیت عمده‌ی اسید فولویک توانایی آنها برای اتصال به مواد مغذی و
انتقال این مواد به گیاه است. در حقیقت اسید فولویک مؤثرترین ترکیبات کلاتسازی حاوی کربن
هستند که شناخته‌شده‌اند. این ویژگی به دلیل اندازه‌ی مولکولی کوچک و بار الکتریکی آنها است
(گرچه اسید فولویک کوچک هستند، ولی می‌توانند چندین بار وزن خود را در مواد معدنی تحمل
کنند). می‌توان اسید فولویک را به‌عنوان راه‌آهن‌هایی تصور کرد که مواد مغذی حیاتی برای گیاه
را (از خاک به‌سوی گیاه) حمل می‌کنند.
به کدام‌یک نیاز داریم؟
اسید هیومیک و اسید فولویک برای سلامت گیاه ضروری هستند. کاربرد یکی از آنها بدون دیگری
به‌زودی دامنه‌ی گسترده‌ی مزایای این اسیدها را تغییر می‌دهد. علاوه براین آنها برای بهینهسازی
شرایط رشد باهم کار می‌کنند. به‌عنوان مثال اسید هیومیک تراوایی دیواره‌های سلولی را افزایش
می‌دهند و در نتیجه اسید فولویک به‌راحتی می‌توانند مواد مغذی را به‌سوی گیاه حمل کنند.
در حالی‌که اسید فولویک به‌عنوان حامل مواد مغذی عمل می‌کند؛ اسید هیومیک آن‌دسته از مواد
مغذی در خاک به آسانی در دسترس قرار می‌دهند. همچنین اسید فولویک و اسید هیومیک برای
افزایش ظرفیت حفظ آب و تحریک رشد ریشه و شاخه باهم کار می‌کنند. طبیعت هر دو اسید را
باهم به کار می‌گیرد. ما نیز همین رویکرد را توصیه می‌کنیم. یعنی خواه از طریق خاک یا از طریق
روش تغذیه‌ی برگی هر دو را باهم به‌کار ببرید.دانش مربوط به اسید فولویک و اسید هیومیک به
طور مداوم درحال توسعه است و روش‌های آزمودن آنها هر ساله بهتر از قبل می‌شود. تا این اواخر
این دو اسید باهم ترکیب می‌شدند و به‌صورت جداگانه مورد آزمایش قرار نمی‌گرفتند. با وجود آنکه
اکنون قادر هستیم عملکردهای هر کدام از این دو اسید را از هم متمایز کنیم، ولی بین آنها یک تقاطع
مهم وجود دارد و جداسازی کامل این دو اسید از یکدیگر غیرممکن است. بنابراین معتقدیم که هیچ
شرکت تولیدکننده‌ی مکمل‌های کشاورزی نمی‌تواند توصیه کند که تنها یکی از این دو مواد را به‌کار ببرید.
این توصیه بسیار غیرمحتاطانه است.
درباره‌ی هیومین چه می‌گویید؟
مواد هیومیک دارای ۳ شاخه‌ی فرعی هستند: اسید هیومیک، اسید فولویک و هیومین. هیومین‌ها
حاصل تجزیه مواد هیومیک هستند که در هیچ سطحی از pH انحلال‌پذیر نیستند. به‌دلیل وزن مولکولی
آنها کمپلکس‌های هیومن به‌عنوان مواد ماکروارگانیک (بسیار بزرگ) در نظر گرفته می‌شوند. این کمپلکس‌ها
غالباً شامل عاملیت‌های هیدروکربن آلیفاتیک و مقداری کربوهیدرات هستند. این مواد برای بهبود ظرفیت
حفظ آب، حفظ ساختار و افزایش ظرفیت تبادل کاتیونی خاک عمل می‌کنند. با این حال، عدم انحلال‌پذیری
آنها کار با آنها را مشکل می‌سازد و شکستن/تجزیه‌ی آنها در خاک مدت زمان زیادی و حتی چند دهه طول
می‌کشد. بنابراین باتوجه به اینکه تحقیقات بیشتری نیاز است در حال حاضر نمی‌توان گفت هیومن به اندازه‌ی
اسید فولویک و اسید هیومیک برای سلامتی گیاه حیاتی است و در صورتی که از ترکیبات محلول جداسازی نشوند،
باعث بروز مشکلاتی خواهند شد.
